Vroeger vond ik van mezelf dat ik perfectionistisch was. Alleen het beste was goed genoeg. Ik kon niet zo maar iets afronden “want het was  nog niet af” of iets laten zien tot het helemaal goed zat. Toch was ik zo niet op alle vlakken. Ik was ook lui in sommige zaken, die konden dan niet snel genoeg klaar zijn. “Foert! Dit moet maar goed zijn” hoor ik mezelf nog zeggen.

Ondertussen vind ik dat ik verbeterd ben. Niet alles hoeft meer perfect te zijn. Ik weet dat ik optijd moet stoppen en afstand nemen. En ik probeer mezelf op mn luiheid te betrappen en er dan wat aan te doen door in actie te schieten (“oh jee, de afwas! de vuilbakken!” zijn bekende items..)

Of wacht… Is dat wel echt zo? Durf ik hier op deze blog dan ook iets te posten dat niet af is? Dat geen verre graad van tevredenheid voor mij heeft? Nee. Dat mag wel duidelijk zijn aan het karig aantal posts van de laatste tijd. Als ik geen mooie foto’s heb of een project helemaal af heb, dan durf ik niet. Het moet bijna perfect goed zijn. (ha, nu betrap ik mezelf op het woord “bijna”, weer een poging naar perfectie want het kan altijd nog beter).

Ik las vanmiddag volgende paragraaf uit “Steal Like an Artist” van Austin Kleon:

“Je gaat niet alleen online omdat je iets te zeggen hebt; je kunt ook online gaan omdat je iets zoekt om te zeggen. Het internet kan meer zijn dan alleen maar een pleisterplaats om je afgeronde ideeën te publiceren. Het kan ook een broedmachine zijn voor ideeën die zich nog niet volledig hebben gevormd, een kraamkliniek voor werk in wording waaraan je nog niet begonnen bent.”

En daarmee komen we aan de allereerste opzet van waarom ik deze blog begon: op creatieve zoektocht vertrekken!