Ondertussen is het nieuwe er al wel af, maar toch hoor je het liedje Happy van Pharrell Williams nog steeds overal. En dat geeft me toch een dubbel gevoel. Ik zal je uitleggen waarom.

Eigenlijk vind ik dit helemaal geen leuk liedje. Heel de tijd dat zelfde zeurderige achtergrondkoortje, het zelfde refreintje, een monotoom geheel dat als achtergrond op de radio staat te neuzelen.
Ik ben ook iemand die in eerste instantie niet goed naar de songtekst luistert. Het kost me een hoop aandacht die ik dan liever in iets anders stop (want tsjah, geen geduld) en als het als achtergrondmuziek speelt heb ik andere dingen om op te focussen. Komt nog bij dat ik de helft van de woorden niet versta door de verkaptheid van de melodie. Ik begrijp sinds kort dat ik gelukkig niet de enige ben die dat heeft. Oef!

Anyway, ik werd niet zo “happy” van deze song en kreeg er zelfs een grondige hekel aan na het -tig keer per dag gehoord te hebben op m’n werk. Ik nam me voor het nooit goed te vinden! Bam!
Tot dat een vriend me laatste vroeg of ik wel door had wat Pharrell eigenlijk aan het zingen was… Nee dat wist ik niet. “Als je goed luistert naar de tekst is het eigenlijk een veredelde versie van een Engels kinderliedje.” “Oh ja?”

If you’re happy and you know it clap your hands…
If you’re happy and you know it clap your hands…
I you’re happy and you know it and you really wanna show it…
If you’re happy and you know it clap your hands!

Wauw! Van een kinderliedje een wereldhit maken, dat is pas vakmanschap! En het klopt echt wel, geen twijfel aan! Een wereld aan inzicht gaat open!
Er borrelt bij dan ineens een heleboel respect naar boven voor die man en z’n liedje. En ook al had ik me voor genomen het voor altijd slecht te vinden, moet ik bekennen dat ik nu soms stiekem mee zing. Als niemand in de buurt is ;-)