Zo onrustig was ik daarnet dat ik even naar buiten móest. Ruimte. Frisse lucht. Licht. Mooi licht zelfs, want de zon was net achter de horizon aan het verdwijnen. Alles ziet er dan zachter en mooier uit.

Met m’n oude telefoon voor de laatste keer foto’s genomen, hierna heb ik een nieuwe. Voor de laatste keer (hopelijk) worstelen met de belichting en foeteren op de wazige lens.

En voor de eerste keer weer echt de schoonheid om me heen ontdekken, ook al loop ik rond in een stadswijk. Ik kom weer dichter bij mezelf na een moeilijk jaar. Mijn trouwste volger zal nooit meer posts schrijven, maar ik voe me weer verbonden. Zoals het altijd was.