Verschillende legertrucks in Brussel op straat tijdens de terreurdreiging. Gisteren ben ik niet komen werken omdat de terreurdreiging opgetrokken was tot niveau 4. Vandaag toch maar komen werken, want dit niveau wordt waarschijnlijk nog dagen lang aangehouden, en het leven moet doorgaan.

Brussel is leeg, de paar mensen die rondlopen kijken schichtig om zich heen. Twee zwaarbewapende militairen patrouilleren in de straat waar ik door moet. Het maakt indruk.

Wanneer ze een ouder koppel passeren, begroeten ze hen respectvol maar zeer opgewekt. Hun reactie is eerst verbaasd en dan volgt een even hartelijke weder-begroeting. Ook ik krijg een opgewekt “Ook voor U een goeiemorgen!”  met een wijde glimlach. Het laat een warm gevoel achter.

Prachtig dat die mannen de massa hysterie bestrijden met het beste medicijn: positivisme. En dit zonder dingen te minimaliseren, maar door mensen op hun gemak te stellen. Als je zo je job benadert ben je echt de bevolking aan het dienen. Respect.

Sinds die ochtend begroet ik elke dag vrolijk elke soldaat die ik tegen kom :-)

 

Na een maand in Brussel werken met veiligheidsmaatregelen, extra beveiliging en soldaten, ga ik in Nederland de jaarwisseling vieren met mijn vriend. Ik was even vergeten hoe dol Nederlanders op vuurwerk zijn en had de invloed van de terreurdreiging op mezelf onderschat. Ik schrok me rot bij elke knal. Toen de voorburen ook nog eens zelfgemaakte, aaneengeplakte troep gingen afsteken en alles in huis rammelde van de klap, raakte ik echt even in paniek.

“Hoe kunnen die mensen zo spotten met knallen en met bommen terwijl zo dichtbij de dreiging zo hoog is?” ging er in mij om. Natuurlijk reist niet iedereen meerdere keren naar Brussel voor z’n werk, en al helemaal niet van uit Nederland bedacht ik me later, dus voor lijkt die afstand eindeloos ver. Ik weet dat ik van mijn vriend thuis op twee uur  tijd in Brussel centraal sta.

Afstand is zo relatief.

 

Om de zo veel tijd staat er wel weer een piano in één van de grote stations waar voorbijgangers op kunnen spelen. Sommigen wagen een poging met “Stille nacht” (met gegarandeerd de 4e noot een halve toon te laag, beeld je je het al in?) en anderen spelen virtuoos als een afgestudeerde consevatoriumstudent.

Toen er niemand in de buurt leek te zijn kon ik het toch niet laten o mook eens een deuntje te placeren. Na een poging op “valse d’Amélie” (uit de film van Amélie Poulin) die toch niet al te vlotjes wilde lukken omdat ik te weinig speel, kreeg ik toch applaus. Een vrouw, iets ouder dan ik, in een rode jas, had staan luisteren.

Later nam ik mijn trein richting de Nederlandse grens en zag de dame met de rode jas schuin tegenover me zitten. Ze herkende me ineens en bedankte me voor het nummer dat ik speelde. Ze had net haar grootvader verloren en dit was zijn plaat geweest. Morgen was de begrafenis. Het nummer had veel bij haar te weeg gebracht en ze stond versteld van de toevalligheid dat ik nét dát nummer speelde op het moment dat zij langs kwam. Er vielen dingen voor haar op z’n plaats.

Ik was dankbaar dit te mogen doen voor iemand anders. Tot nu toe leken zulke toevalligheden alleen mij te overkomen…